Historia Farmacji

Początki farmacji akademickiej sięgają roku 1783, kiedy to w Akademii Krakowskiej powstał Wydział Farmacji i Materii Medycznej. Wydział ten został później zreorganizowany przez Komisję Edukacji Narodowej.

Katedrę powierzono Janowi Szasterowi, aptekarzowi i doktorowi nauk medycznych. Poszerzył on program nauczania o farmację stosowaną, farmakognozję, farmakologię, toksykologię, higienę i chemię farmaceutyczną. Początkowo nauka trwała 2 lata, a pierwszy dyplom ukończenia studiów wręczono Samuelowi Hoppenowi w roku 1797. Przez wiele lat Wydział nie miał swojego stałego miejsca. Studenci zbierali się w "Aptece Pod Słońcem", która należała do Jana Szastera i mieściła się w Rynku Gł. Apteka w owym czasie miała w swym posiadaniu działkę wraz z całkowicie wyposażonym warsztatem, gdzie produkowano pierwsze lekarstwa, nazywanym przez studentów "gabinetem farmaceutycznym".

Rządy austriackie w XVIII wieku miały ujemny wpływ na nauczanie farmacji. Zmniejszenie liczby wykładów i skrócenie toku studiów do jednego roku spowodowało obniżenie jakości nauczania i wartości dyplomu. Dopiero w 1809 r., kiedy utworzono Wielkie Księstwo Warszawskie, zreformowano Wydział Farmacji. Na jego czele stanął farmaceuta Józef Sawiczewski, który przywrócił dwuletni tok studiów włączając do programu nowe przedmioty jak propedeutyka, etyka oraz historia farmacji. W 1811 r. Sawiczewski uzyskał tytuł profesora farmacji, medycyny i higieny. Jego dzieło kontynuował syn, Florian Sawiczewski. Dzięki wysiłkom Sawiczewskiego juniora program studiów wydłużono do 3 lat. Zreformowano nauczanie chemii i farmacji oraz uzupełniono wyposażenie "gabinetu farmaceutycznego" w nowe cenne urządzenia.

Zniesienie autonomii Uniwersytetu Jagiellońskiego przez Austrię w 1853 r. niekorzystnie wpłynęło na poziom nauczania farmacji. Tok studiów ponownie skrócono do 2 lat. Jedyną korzyścią z tego okresu było zaostrzenie przez Austriaków kryteriów przyjęcia na studia. Od kandydatów wymagano ukończenia szkoły średniej wraz z maturą i odbycia dwuletniej praktyki w aptece oraz znajomości łaciny. Zakończenie I wojny światowej i odzyskanie niepodległości przez Polskę wzbudziło nowe nadzieje na dalszy rozwój farmacji. Na Wydziale Filozofii powołano Wydział Farmacji, na którego czele stanął profesor chemii Karol Dziewoński. Poszerzony trzyletni tok studiów obejmował nowe dyscypliny jak technologia chemii, farmacja stosowana i chemia fizyczna. W 1923 r. utworzono Zakład Farmacji Stosowanej, którego kierownikiem został profesor Marek Gatty-Kostyal. Więcej zmian wprowadzono w październiku 1930 r., kiedy to studia wydłużono do 4 lat. Pomoc finansową dla nowego Wydziału uzyskano od Towarzystwa Przyjaciół Wydziałów i Oddziałów Farmaceutycznych w Krakowie. Dzięki pomocy Towarzystwa przy Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego założono Ogród Roślin Leczniczych.

Okres okupacji niemieckiej przerwał działalność akademicką Uniwersytetu Jagiellońskiego. W grupie profesorów UJ aresztowanych przez gestapo w 1939 r. był profesor Marek Gatty-Kostyal. W 1942 r. w ramach tajnego uniwersytetu rozpoczęła swą działalność "Spółdzielnia". Jedną z jej sekcji był Wydział Farmaceutyczny, gdzie naukę pobierało w sumie 121 studentów. Sekcja ta działała zadziwiająco dobrze dzięki osobistemu zaangażowaniu profesora Stanisława Skowrona. W 1945 r. do sekcji tej włączono samodzielny Wydział Chemii. W 1947 r. powołano samodzielny Wydział Farmaceutyczny Uniwersytetu Jagiellońskiego obejmujący pięć jednostek: Farmację Stosowaną, Farmakognozję, Botanikę Farmaceutyczną, Chemię Farmaceutyczną i Chemię. Pierwszym dziekanem był profesor Marek Gatty-Kostyal. W 1949 r. Wydział Farmaceutyczny włączono do Akademii Medycznej, w ten sposób odrywając go od Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dodatkowe zmiany wprowadziło Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej, w tym wydłużenie studiów do lat pięciu.