Historia

Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy

Przed drugą wojną światową Bydgoszcz była postrzegana przede wszystkim jako ośrodek przemysłowy, handlowy i usługowy. Co prawda, działały tutaj instytucje i stowarzyszenia muzyczne, takie jak: Bromberger Konservatorium der Musik (założone w 1904 roku przez Arnolda Schattschneidera i Wilhelma Winterfelda), Miejskie Konserwatorium Muzyczne (założone w 1927 roku przez Zdzisława Jahnkego), Towarzystwo Muzyczne im. I. J. Paderewskiego (założone w 1922 roku), czy kilka towarzystw śpiewaczych, jednak zasięg ich artystycznego oddziaływania był przede wszystkim lokalny. W 1938 roku z inicjatywy Towarzystwa Muzycznego powołano do życia orkiestrę symfoniczną z dyrektorem Alfonsem Röslerem, lecz jej działalność zakończył wybuch II wojny światowej.

Zaraz po wyzwoleniu Bydgoszczy, w lutym 1945 roku reaktywowało swoją działalność Miejskie Konserwatorium Muzyczne, co było możliwe dzięki temu, iż miasto było w niewielkim stopniu zniszczone, zachowały się instrumenty muzyczne, a hitlerowską okupację przetrwała większa część kadry pedagogicznej. W kwietniu tego roku zainaugurowała działalność Orkiestra Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy, nad którą artystyczną pieczę objął Arnold Rezler (brat Alfonsa zabitego w kampanii wrześniowej). Początkowo funkcjonowała ona jako 18-osobowy zespół kameralny, prezentujący przeważnie repertuar z kręgu muzyki salonowej, choć w przypadku ambitniejszych projektów poszerzano skład i wykonywano również muzykę symfoniczną. Istotnym ograniczeniem dla rozwoju tej orkiestry było repertuarowe i organizacyjne uzależnienie od rozgłośni radiowej, toteż nie zaprzestano starań zmierzających do utworzenia autonomicznego zawodowego zespołu symfonicznego. Owe zabiegi już w marcu 1946 roku, z okazji obchodów 600-lecia Bydgoszczy, zaowocowały powstaniem Miejskiej Orkiestry Symfonicznej, zasilanej w dużym stopniu przez muzyków „Radiówki”. Prowadzenie orkiestry powierzono również Arnoldowi Rezlerowi, a organizacyjną opiekę objęło Towarzystwo Muzyczne. Ponieważ planowano poszerzenie działalności koncertowej na obszar całego regionu kujawsko-pomorskiego (Toruń, Włocławek, Grudziądz, Ciechocinek, Inowrocław) już od początku następnego sezonu zespół funkcjonował jako Pomorska Orkiestra Symfoniczna.

Coraz prężniej rozwijająca się w grodzie nad Brdą działalność muzyczna tej orkiestry stworzyła sprzyjający grunt dla podejmowania kolejnych przedsięwzięć mających na celu kulturalne i artystyczne ożywienie lokalnej społeczności. Zreorganizowano zatem system koncertów symfonicznych zwiększając nie tylko liczbę cotygodniowych koncertów, również wprowadzając program edukacyjny służący pozyskaniu szerokich kręgów odbiorców muzyki klasycznej. Wraz z uatrakcyjnieniem oferty programowej i systematycznym podnoszeniem poziomu artystycznego orkiestry dbano o poziom komentarza słownego dołączanego do drukowanych programów koncertowych. Prelegentami muzycznymi byli wybitni znawcy muzyki (m.in. Jarosław Iwaszkiewicz, Jerzy Broszkiewicz, Zygmunt Mycielski). Nowy dyrektor orkiestry Mieczysław Tomaszewski (1949-1952), czynił również starania o upaństwowienie zespołu. Ich urzeczywistnienie stało się już udziałem Andrzeja Szwalbego, który jesienią 1952 roku przejął ster Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej stając się następnie na blisko czterdzieści lat dyrektorem Państwowej Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy (1953-1991).

Andrzej Szwalbe okazał się utalentowanym animatorem życia kulturalnego – osobą pełną pomysłów, woli działania, obdarzoną nadzwyczajnymi zdolnościami organizatorskimi i menedżerskimi. W 1953 roku stanął na czele Społecznego Komitetu Budowy Filharmonii. Wznoszenie gmachu — nawiązującego architektonicznie do budynku Filharmonii Narodowej, lecz dysponującego salą koncertową o dużo lepszej akustyce — trwało zaledwie cztery lata. Uroczystym koncertem symfonicznym transmitowanym przez Polskie Radio, który odbył się 15 listopada 1958 roku, oficjalnie zainaugurowano działalność w nowej siedzibie. Od tego momentu, pod kierunkiem kolejnych kierowników artystycznych bydgoscy filharmonicy nieustannie podnosili poziom swoich umiejętności, nagrywając płyty, koncertując nie tylko u siebie, ale także w innych polskich ośrodkach oraz poza granicami kraju. W pełni profesjonalna orkiestra, ceniona szeroko poza swoim regionem, oraz sala koncertowa o znakomitej akustyce stały się magnesem przyciągającym do Bydgoszczy światowej sławy wirtuozów różnych instrumentów (m.in. Artura Rubinsteina, Światosława Richtera, Karola Małcużyńskiego). Ożywieniu międzynarodowej wymiany artystycznej sprzyjał organizowany od 1963 roku festiwal muzyczny; najpierw pod nazwą Festiwal Muzyki Polskiej, od piątej edycji w 1968 roku jako Bydgoski Festiwal Muzyczny.

Kolejną inicjatywą dyrektora Szwalbego było powołanie do życia Capelli Bydgostiensis – zespołu wokalno- instrumentalnego wykonującego muzykę średniowiecza i renesansu. Był to wówczas ewenement w skali całego kraju, toteż czasopisma muzyczne („Ruch Muzyczny”, „Muzyka”) natychmiast dostrzegły w tym zespole szanse na odrodzenie wykonawstwa muzyki dawnej w Polsce. Pierwszym kierownikiem artystycznym Capelli Bydgostiensis został przybyły z Krakowa dyrygent Stanisław Gałoński — entuzjasta odkrywania i restytuowania zapomnianych dzieł. Oficjalny debiut odbył się w marcu 1962 roku. W 1970 roku, kiedy batutę przejął Włodzimierz Szymański, profil repertuarowy zespołu uległ poszerzeniu o muzykę barokową i klasyczną. Projektem ściśle powiązanym z powstaniem i działalnością Capelli Bydgostiensis był międzynarodowy kongres muzykologiczny i festiwal muzyki dawnej Musica Antiqua Europae Orientalis, odbywający się od 1966 roku w cyklu trzyletnim. Główne cele tej imprezy Andrzej Szwalbe określił jako „okazję do niejednej refleksji i bodziec do zintensyfikowania prac mających na celu wydarcie zapomnieniu cennych pomników dawnej sztuki […] Europy Środkowej i Wschodniej, […] [oraz] uzyskanie dobrej orientacji co do istotnego znaczenia tego kompleksu zjawisk w ramach kultury ogólnoeuropejskiej”.

Następnym dużym projektem kulturowym, w którego realizację zaangażował się dyrektor Szwalbe, była budowa gmachu operowego. Powstałe w 1955 roku z inicjatywy śpiewaczki Felicji Krysiewicz Studio Operowe, po upaństwowieniu i przekształceniu w 1960 roku w Państwowy Teatr Muzyczny Opery i Operetki w Bydgoszczy, rozwijało regularną działalność zawodową pomimo braku własnej siedziby. Spektakle wystawiano w Teatrze Polskim, Teatrze Kameralnym albo w Kinoteatrze, którego scena nie posiadała ani kanału orkiestrowego, ani dostatecznej liczby pomieszczeń dla solistów, chóru, baletu i orkiestry. A jednak, mimo trudnych warunków lokalowych, w bydgoskiej operze rozpoczynało karierę wielu utalentowanych artystów, m.in. Barbara Zagórzanka, Bożena Betley, Józef Stępień, Florian Skulski. Solistami spektakli operowych były również największe ówczesne gwiazdy polskiej sceny operowej, m.in. Delfina Ambroziak, Maria Fołtyn, Teresa Żylis-Gara, Bernard Ładysz, Wiesław Ochman, Bogdan Paprocki. Prace nad budową gmachu opery, zainicjowane w 1973 roku, zakończone zostały dopiero w 2006 roku. Oddany do użytku nowoczesny, imponujący rozmachem kompleks architektoniczny, usytuowany został w malowniczym zakolu nad Brdą w centrum miasta. Dzięki inicjatywie obecnego dyrektora Macieja Figasa już od 1994 roku organizowany jest w jego wnętrzach Bydgoski Festiwal Operowy, jedno z najważniejszych tego typu wydarzeń w kraju, kreujące wspólnie z festiwalami MAEO muzyczny wizerunek miasta w Polsce i Europie.

W „strategicznych” planach Andrzeja Szwalbego brakowało już tylko jednego elementu — wyższej uczelni muzycznej, której absolwenci tworzyliby w instytucjach muzycznych Bydgoszczy profesjonalnie wykształconą kadrą, stanowiącą gwarancję ich organizacyjnej stabilności i nieustannego podnoszenia poziomu artystycznych produkcji. Pierwszym krokiem w tym kierunku było wprowadzenie kształcenia muzycznego w Wyższej Szkole Nauczycielskiej (obecnie Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego), drugim – utworzenie bydgoskiej Filii Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi.

Życie muzyczne w powojennej Bydgoszczy

Usamodzielnienie Uczelni nastąpiło 27 listopada 1979 roku. Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Bydgoszczy nadano wówczas imię wybitnego polskiego kompozytora i patrioty Feliksa Nowowiejskiego. Kolejną ważną datą był dzień 1 stycznia 1982 roku, kiedy to Uczelnię przemianowano na Akademię Muzyczną im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy.

Pierwszym rektorem został prof. Roman Suchecki, który tę funkcję pełnił do 1987 roku. Kolejnymi rektorami byli: prof. Franciszek Woźniak (1987-1993), prof. dr Antoni Poszowski (1993-1999), prof. Jerzy Kaszuba (1999-2005), prof. Maria Murawska (2005-2012). Obecnie funkcję tę sprawuje prof. zw. Jerzy Kaszuba.

Od roku akademickiego 1981/1982 Uczelnia ma strukturę czterowydziałową: Wydział Kompozycji, Teorii Muzyki i Reżyserii Dźwięku, Wydział Instrumentalny, Wydział Wokalno-Aktorski i Wydział Dyrygentury, Jazzu i Edukacji Muzycznej. W kolejnych latach powołano Podyplomowe Studia Chórmistrzowskie (1984), Podyplomowe Studia Emisji Głosu (1989), Studium Pedagogiczne (1994), Podyplomowe Studium Instrumentalistyki (1999), Podyplomowe Studium Wokalistyki (2004).

W roku 1990 ufundowany został Sztandar Uczelni. Systematycznie powiększana też była baza materialna Uczelni, na którą obecnie składają się budynki dydaktyczne z gmachem głównym przy ul. Słowackiego, kompleksem zabudowań przy ul. Staszica, budynkiem przy ul. Warmińskiego oraz gmachem przy ul. Gdańskiej 20, mieszczące łącznie kilkadziesiąt sal wykładów zbiorowych, sal do zajęć indywidualnych i ćwiczeń (w tym 3 sale klawesynowe i 3 sale organowe), Salę Koncertową z organami (150 miejsc) oraz Aulę (100 miejsc). W roku akademickim 2013/2014 oddano do użytku nowoczesną Salę Koncertową z orkiestronem (190 miejsc) przy ul. Gdańskiej. Akademia posiada również budynek Biblioteki Głównej i dom akademicki mieszczący pokoje dla studentów i gości Akademii.

Trudne początki (1974-1979)

Po uzyskaniu zgody senatu i rektora łódzkiej PWSM Zenona Płoszaja, oraz dzięki zapewnieniu ze strony dyrektora Filharmonii Pomorskiej Andrzeja Szwalbego gotowości wyasygnowania z tej instytucji środków finansowych niezbędnych do uruchomienia działalności uczelni, dnia 1 października 1974 roku władze centralne podjęły decyzję o utworzeniu w Bydgoszczy Filii Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi. Początkowo uruchomiono jedynie Wydział Instrumentalny, na którego czele stanął Mirosław Pietkiewicz w randze prodziekana i zarazem kierownika ds. Filii. Po przeprowadzeniu pierwszego naboru, do którego przystąpiło blisko 80 kandydatów, od 11 listopada 1974 roku naukę rozpoczęło 25 studentów. Część nauczycieli akademickich rekrutowała się z grona muzyków Filharmonii Pomorskiej, natomiast pozostali wykładowcy dojeżdżali z Łodzi. Warunki lokalowe były iście spartańskie. Filia miała do swojej dyspozycji jedynie dwa pokoje wygospodarowane w budynku Szkoły Podstawowej przy ul. Libelta, dlatego zajęcia odbywały się w pomieszczeniach Filharmonii oraz Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej i Państwowego Liceum Muzycznego. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności już rok później, w wyniku reformy administracyjnej kraju, zlikwidowano Urząd Powiatowy w Bydgoszczy a jego piękną siedzibę — zlokalizowaną vis à vis szkół muzycznych i obok gmachu Filharmonii Pomorskiej — przekazano filii PWSM. Pierwsza faza remontu, obejmująca podstawowe prace budowlano-konstrukcyjne oraz wymianę wszystkich instalacji, trwała dwa lata. Drugi etap prac adaptacyjnych przeprowadzono w 1979 roku. Wówczas przystosowano budynek do specyficznych potrzeb uczelni muzycznej, kładąc szczególny nacisk na odpowiednie wytłumienie sal wykładowych i ćwiczeniowych za pomocą dźwiękochłonnych płytek, podwieszanych sufitów, wykładzin dywanowych oraz zamontowania podwójnych drzwi. Autorzy projektu (architekci Ryszard Helak i Jerzy Szczygielski oraz artysta plastyk Henryk Sobczyk), kierując się ideą zachowania i wyeksponowania elementów zabytkowych, utrzymali secesyjny charakter pałacyku. Wnętrza urządzono w stylu nawiązującym do okresu oświecenia, z meblami henrykowskimi i jedwabnymi okładzinami na ścianach. Śmiałym na owe czasy pomysłem okazało się umieszczenie na fasadzie budynku stanisławowskiego orła z instrumentami muzycznymi u jego podstawy. Partyjnym prominentom nie spodobała się jednak zdobiąca głowę orła królewska korona, toteż po kilku dniach nakazano jego usunięcie. Orzeł powrócił na swoje miejsce dopiero we wrześniu 1981 roku na fali politycznej odwilży.

Dzięki pomocy dyrektora Szwalbego uczelnia otrzymała również dwupiętrową kamienicę położoną nieopodal Filharmonii przy ul. Libelta 14. Niezbędny remont, przeprowadzony ponownie przy wsparciu Bydgoskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, pozwolił przystosować ją do potrzeb domu studenckiego. Konieczność zapewnienia studentom odpowiednich warunków kształcenia okazała się tym bardziej paląca, że po upływie roku działalności uruchomiono w filii Wydział Wychowania Muzycznego (prodziekanem został Andrzej Lechnio), zatrudniono nowych pedagogów z Łodzi, Poznania, Gdańska i innych ośrodków muzycznych, a także (mimo koniecznego limitowania miejsc) sukcesywnie zwiększano nabór studentów. W 1979 roku w bydgoskiej uczelni nauki pobierało już 83 studentów na Wydziale Instrumentalnym oraz 38 na Wydziale Wychowania Muzycznego.

Pierwsi absolwenci opuścili uczelnię w 1978 roku. Na uroczystym koncercie najlepszych dyplomantów (20 maja 1978 roku) z orkiestrą Filharmonii Pomorskiej pod dyrekcją Józefa Wiłkomirskiego wystąpili: Anna Szymańska-Zająkałowa (flet), Lech Bartoszewicz (perkusja) i Andrzej Fajfrowski (klarnet). Począwszy od roku akademickiego 1977/78 dotychczasowy prodziekan Mirosław Pietkiewicz został mianowany prorektorem Filii, a stanowisko prodziekana Wydziału Instrumentalnego objął Zbigniew Lasocki. W tym pionierskim okresie uczelnia wyraźnie zaznaczyła swoją obecność w Bydgoszczy, wpisując się na stałe w panoramę życia muzycznego miasta i regionu, legitymizując niejako sens swojego istnienia.

Większość absolwentów (ok. 90 procent) podjęła pracę w Filharmonii Pomorskiej, operze, szkołach muzycznych, wychodząc tym samym naprzeciw potrzebom kadrowym tych instytucji. Już w pierwszym roku działalności utworzono studencką orkiestrę, której występy publiczne wzbogaciły ofertę koncertową miasta. Artystyczna aktywność uczelni przejawiała się także organizowaniem audycji studenckich, podczas których prezentowano muzykę solową i kameralną, a także recitali, na które zapraszano wybitnych wirtuozów (Rudolfa Kehrera, Christiana Favre, Halinę Czerny-Stefańską, Piotra Palecznego, Tadeusza Żmudzińskiego, Marię i Kazimierza Wiłkomirskich).

W 1976 roku zapoczątkowano tradycję publicznych wykładów wygłaszanych przez pedagogów Filii oraz zapraszanych gości. Swoimi doświadczeniami, refleksjami, wynikami badań naukowych dzielili się ze słuchaczami: Ludwik Kurkiewicz, Joachim Gudel, Piotr Perkowski, Franciszek Woźniak. Staraniem Biblioteki Filii, kierowanej przez Irenę Paul, zorganizowano wystawy z okazji 150. rocznicy urodzin Ludwiga van Beethovena i 40. rocznicy śmierci Karola Szymanowskiego. W 1978 roku uczelnia nawiązała ścisłą współpracę z Wydziałem Kultury Urzędu Miejskiego w Inowrocławiu, której efektem było zorganizowanie I Inowrocławskiego Festiwalu Organowego oraz cyklu koncertów pt. „Inowrocławskie Lato Muzyczne”. Po upływie pięciu trudnych, lecz jakże owocnych, lat organizowania bydgoskiej placówki wyższego szkolnictwa muzycznego, sytuacja dojrzała do tego, aby uniezależnić się od PWSM w Łodzi i rozpocząć samodzielną działalność.

Na własny rachunek (1979-1981)

Dnia 27 listopada 1979 roku rozporządzeniem Rady Ministrów utworzono w Bydgoszczy Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną, jako ósmą tego rodzaju uczelnię artystyczną w kraju. Na patrona obrano Feliksa Nowowiejskiego — wybitnego polskiego kompozytora, dyrygenta, organistę i pedagoga. Do czasu uformowania się nowych władz uczelni, w krótkim okresie przejściowym obowiązki rektora pełnił Mirosław Pietkiewicz. W lutym na stanowisko pierwszego rektora PWSM w Bydgoszczy powołano Romana Sucheckiego oraz ukonstytuowano senat. Uroczysta inauguracja, podczas której przekazano akt erekcyjny, odbyła się 3 marca 1980 roku. Pierwsze miesiące funkcjonowania najmłodszej uczelni muzycznej w kraju wypełniły przede wszystkim intensywne działania w kierunku poszerzenia jej oferty kształcenia i rozbudowy instytucji do czterowydziałowej struktury, obejmującej najważniejsze specjalności muzyczne. W roku akademickim 1980/81 rozpoczęły działalność: Wydział Kompozycji i Teorii Muzyki oraz Wydział Wokalno-Aktorski. Przy Wydziale Instrumentalnym utworzono Studium Pedagogiki Instrumentalnej, w którym swoją edukację mogli uzupełnić w trybie zaocznym pracujący muzycy. Z inicjatywy Jerzego Dubrowińskiego i dzięki jego osobistemu zaangażowaniu udało się także zorganizować i wyposażyć w niezbędny sprzęt Studio Nagrań, które odtąd służyło całej społeczności akademickiej, dokumentując i archiwizując na taśmach magnetofonowych i VHS, obecnie techniką cyfrową, nagrania koncertów, recitali, spektakli operowych, egzaminów, sesji naukowych i innych imprez.

Oprócz rozwiązywania kwestii organizacyjno-administracyjnych i bieżącej działalności dydaktycznej bydgoska PWSM zintensyfikowała aktywność artystyczną na rzecz lokalnej społeczności. W okresie od października 1980 roku do grudnia 1981 roku odbyło się 7 audycji studenckich, 2 recitale studentów w Filharmonii Pomorskiej, koncert orkiestry symfonicznej, koncert dyplomantów oraz gościnny występ kameralnego zespołu z Francji. Do kalendarza koncertowego wpisano na stałe cykliczne koncerty pod nazwą Bydgoskie Wtorki Muzyczne, które 24 lutego 1981 roku zainaugurował recitalem fortepianowym Jerzy Godziszewski. W kwietniu i maju 1981 roku miały miejsce pierwsze wybory do kolegialnych organów uczelni. Rektor Roman Suchecki, dzięki aktywnej działalności na rzecz rozwoju uczelni, prowadzonej w okresie swej rocznej kadencji „z nominacji”, otrzymał teraz od społeczności akademickiej kredyt zaufania na następne trzy lata urzędowania (w następnych wyborach przedłużony o kolejną kadencję). Prorektorem i jednocześnie dziekanem Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki został Franciszek Woźniak. Na dziekana Wydziału Instrumentalnego wybrano Andrzeja Łęgowskiego, dziekana Wydziału Wokalno-Aktorskiego — Alicję Marczak-Faberową, dziekana Wydziału Wychowania Muzycznego — Jerzego Dubrowińskiego. Ten właśnie skład Kolegium Rektorskiego miał niebawem wprowadzić bydgoską uczelnię w okres dojrzałości, gdy po ośmioletnich wysiłkach i staraniach jej włodarzy oraz władz miasta, województwa i dyrektora Andrzeja Szwalbego uzyskała ona status Akademii Muzycznej, zrównując się nominalnie z pozostałymi wyższymi szkołami muzycznymi w kraju.

Akademia (1981-2015)

Aktu przemianowania na Akademię Muzyczną im. Feliksa Nowowiejskiego dokonano 1 grudnia 1981 roku. Na frontonie uczelni umieszczono wówczas łacińską sentencję „Musica spiritus movens” („Muzyka porusza ducha”) oraz przywrócono wizerunek stanisławowskiego orła z koroną. Nie był to jednak czas sprzyjający świętowaniu sukcesu. W niecałe dwa tygodnie później wprowadzono w Polsce stan wojenny i rektor został zmuszony do podjęcia decyzji o zawieszeniu działalności Akademii. Wykłady wznowiono co prawda 25 stycznia 1982 roku, jednak aktywność na polu artystycznym została w znacznym stopniu ograniczona i przez dwa kolejne sezony, do końca maja 1984 roku, odbyło się zaledwie sześć koncertów (dwa symfoniczne i cztery Bydgoskie Wtorki Muzyczne), co stanowiło drastyczną redukcję imprez artystycznych w odniesieniu do lat poprzednich. Niezwykle ważnym osiągnięciem z punktu widzenia rozwoju bazy lokalowej uczelni było przejęcie kompleksu budynków przy ul. Staszica 3-7 i Kołłątaja 12, dokonane w 1983 roku. Po przeprowadzeniu niezbędnego remontu adaptacyjnego pozwoliło to na dłuższy czas rozładować postępujący niedobór sal dydaktycznych w budynku głównym oraz zwiększyć liczbę miejsc w domu studenta. Rozpoczęto także budowę sali koncertowej, ulokowanej na wewnętrznym dziedzińcu, w miejscu przylegającym jedną ze ścian do sąsiedniej kamienicy mieszkalnej.

W roku akademickim 1982/83 utworzono trzy katedry: Fortepianu, Instrumentów Smyczkowych i Kameralistyki oraz Prowadzenia Zespołów Muzycznych, jednostki sprawujące nadzór nad jakością kształcenia. W 1984 roku rozpoczęło działalność Podyplomowe Studium Chórmistrzowskie, mające na celu podnoszenie kwalifikacji zawodowych czynnych dyrygentów chórów oraz kierowników zespołów wokalno-instrumentalnych. W 1988 roku zainaugurowało działalność Podyplomowe Studium Emisji Głosu, oferujące chórmistrzom zdobycie dodatkowej specjalistycznej wiedzy niezbędnej w procesie formowania brzmienia amatorskich zespołów wokalnych. Pojawiły się także inicjatywy dające studiującej młodzieży impuls do intensywniejszej pracy nad doskonaleniem warsztatu wykonawczego i możliwość konfrontacji swoich postępów z umiejętnościami rówieśników. W marcu 1985 roku zorganizowano I Ogólnopolski Międzyuczelniany Konkurs Muzyki Kameralnej na Zespoły Instrumentów Dętych, w czerwcu 1986 roku I Uczelniany Konkurs na Fugę, a w październiku 1986 roku z inicjatywy m.in. Jerzego Sulikowskiego — kierownika Katedry Fortepianu, reaktywowano po 25 latach przerwy Ogólnopolski Konkurs Pianistyczny im. Ignacego Jana Paderewskiego, którego pierwszym laureatem w 1961 roku był Jerzy Maksymiuk.

Począwszy od roku akademickiego 1984/85 działalność koncertowa zaczęła się ożywiać i stopniowo powracać do poprzedniej intensywności. Sukcesywnie wzrastała liczba audycji studenckich i innych koncertów organizowanych przez Akademię. W 1986 roku z grona studentów wydziałów Wychowania Muzycznego, Kompozycji i Teorii Muzyki oraz Instrumentalnego wyłoniono członków nowopowstałego Chóru Kameralnego Akademii Muzycznej. Inicjatorem tego przedsięwzięcia był Janusz Stanecki, który do dziś pełni funkcję głównego dyrygenta, odpowiedzialnego za liczne koncertowe, konkursowe i festiwalowe sukcesy tego zespołu. Warto także odnotować doprowadzenie do udanej premiery pierwszego spektaklu operowego (18 marca 1986 roku) w wykonaniu studentów Wydziału Wokalno-Aktorskiego. Po pięciu latach nauczania wykształcono grono śpiewaków zdolnych udźwignąć ciężar solowych partii opery Eugeniusz Oniegin Piotra Czajkowskiego. Również Wydział Kompozycji i Teorii Muzyki zaznaczył swoją aktywność naukową, organizując 26 stycznia 1983 roku swoją pierwszą sesję naukową pt. Tadeusz Szeligowski , której edytorskim dokumentem stała się monografia Tadeusz Szeligowski. Studia i wspomnienia opublikowana w 1987 roku przez wydawnictwo Pomorze.

Kiedy w 1987 roku stanowisko rektora objął kompozytor Franciszek Woźniak naukowo-twórczy aspekt działalności uczelni nabrał dużo większej dynamiki. Już w październiku utworzono Katedrę Teorii Muzyki i Kompozycji, która przejęła na siebie m.in. zadanie organizowania konferencji naukowych — początkowo o zasięgu regionalnym i ogólnopolskim, kilkanaście lat później o zasięgu międzynarodowym. W 1990 roku z inicjatywy Edmunda Hezy utworzono Pracownię Badań Naukowych, której głównym zadaniem stało się gromadzenie i dokumentowanie danych dotyczących kultury muzycznej Pomorza i Kujaw (w późniejszych latach jako „Archiwum Muzyki Pomorza i Kujaw” udostępniono je w sieci Internet) oraz inicjowanie badań w tym zakresie. Pierwsza sesja naukowa na ten temat odbyła się w 1989 roku, od roku 2000 tradycją stały się coroczne konferencje naukowe gromadzące badaczy muzycznych regionaliów. Ważnym bodźcem sprzyjającym ożywieniu działalności naukowej okazało się także powołanie do życia Wydawnictwa Uczelnianego (w lutym 1992 roku). Zainicjowane przez pierwszego redaktora naczelnego wydawnictwa Annę Nowak serie wydawnicze: „Z badań nad muzyką i życiem muzycznym Pomorza i Kujaw”, „Kompozytorzy”, „Materiały z konferencji naukowych”, „Bidgostiana”, „Studia i dysertacje”, „Katalogi tematyczne dzieł muzycznych” są do chwili obecnej kontynuowane. Pozwoliło to na szybkie upowszechnienie, za pośrednictwem Zeszytów Naukowych, prezentowanych na konferencjach wyników badań naukowych, szerzej zakrojonych projektów naukowych (m.in. dysertacji doktorskich i habilitacyjnych), a zatrudnionym w uczelni kompozytorom stwarzało dodatkową możliwość utrwalenia drukiem partytur powstałych utworów. Adepci kompozycji, oprócz wykonań swoich utworów na audycjach studenckich, zyskali możliwość bardziej oficjalnej prezentacji dokonań twórczych na plakatowanych koncertach publicznych. Począwszy od 1988 roku, w ramach Bydgoskich Wtorków Muzycznych, wprowadzono nowy cykl: Debiuty — Młodzi Kompozytorzy Bydgoszczy, co zapewniło profesjonalny poziom prezentacji prawykonywanych utworów, tak istotny dla nabywania przez początkujących twórców cennych doświadczeń słuchowych i warsztatowych. Dzięki staraniom rektora Franciszka Woźniaka w sali koncertowej przy ul. Staszica 7 wybudowano organy. Konstrukcji tego 26-rejestrowego instrumentu (2068 piszczałek) z trakturą mechaniczną, dwoma manuałami, pedałem i szafą ekspresyjną, umożliwiającymi realizację szerokiego repertuaru, podjęła się doświadczona firma organmistrzowska Józefa i Zdzisława Mollinów z miejscowości Odry koło Chojnic. Organy oddano do użytku 5 października 1992 roku. Podczas koncertu Mirosław Pietkiewicz zademonstrował potencjał brzmieniowy instrumentu, zapoczątkowując tym samym cykliczne czwartkowe recitale organowe.

Dynamiczny rozwój działalności artystycznej uczelni objawiał się z jednej strony kontynuowaniem zapoczątkowanych wcześniej cyklów koncertowych, festiwali, warsztatów i konkursów, z drugiej – tworzeniem nowych inicjatyw. W 1989 roku powstała Orkiestra Kameralna „Accademia dell’Arco”, której rotacyjny skład tworzą studenci i absolwenci bydgoskiej Akademii Muzycznej. Głównym pomysłodawcą tego projektu był Paweł Radziński, który do chwili obecnej pełni funkcje dyrektora artystycznego i solisty zespołu. Premierowy występ orkiestry (wówczas jeszcze pod nazwą „Accademia”) odbył się 30 czerwca 1989 roku na zakończenie kursu skrzypcowego z udziałem wybitnego wirtuoza Wiktora Pikajzena.

W 1992 roku Akademia Muzyczna (wspólnie z Polskim Związkiem Chórów i Orkiestr oraz Centrum Animacji Kultury w Warszawie) włączyła się w organizację Międzynarodowych Spotkań Chóralnych „Arti et Amicitiae” — festiwalu powstałego z inicjatywy Janusza Staneckiego, ówczesnego prezesa Bydgoskiego Oddziału PZChiO. Główną ideą tej imprezy było nawiązanie artystycznych kontaktów między chórzystami z Polski i zagranicy, wymiana doświadczeń, wzajemne poznanie kultur różnych krajów, organizacja seminariów i warsztatów dla dyrygentów, a także wspólne wykonywanie dzieł wokalnoinstrumentalnych. Owo otwarcie na międzynarodowe kontakty stało się również jednym z priorytetów działań Akademii Muzycznej. W czerwcu 1990 roku podpisano umowę o współpracy z Hochschule für Musik und Theater w Hamburgu, co w krótkim czasie zaowocowało kilkoma występami niemieckich muzyków w Bydgoszczy, a także koncertami studentów i wykładowców bydgoskiej Akademii w Hamburgu. W tym czasie bydgoska uczelnia gościła również muzyków z Francji, Japonii i Włoch.

Następne lata działalności Akademii Muzycznej, kierowanej przez rektora Antoniego Poszowskiego, przyniosły kontynuację zarysowanych wcześniej linii rozwojowych. Był to okres stabilizacji, spokojnej i systematycznej pracy nad ugruntowywaniem pozytywnego wizerunku uczelni, okres docierania się i krzepnięcia stosunkowo niedawno uformowanej struktury organizacyjnej, a także optymalnego wykorzystania bazy lokalowej, która po uruchomieniu kompleksu budynków przy ul. Staszica okazała się wystarczająca dla zaspokojenia bieżących potrzeb. Wszystkie wydziały uzyskały uprawnienia do przeprowadzania przewodów kwalifikacyjnych I stopnia, a dwa z nich (Wydział Instrumentalny i Wydział Dyrygentury Chóralnej i Edukacji Muzycznej) uprawnienia do przewodów II stopnia w dyscyplinach Instrumentalistyka oraz Prowadzenie zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych. Działalność koncertowa uczelni uległa rozszerzeniu o kilka nowych, cyklicznych inicjatyw festiwalowych.

W maju 1994 roku miała miejsce pierwsza edycja Studenckiego Festiwalu Pianistycznego „Forte-Piano”, na przełomie września i października 1995 roku odbył się I Bydgoski Festiwal Laureatów Konkursów Muzycznych, w czerwcu 1996 roku I Festiwal Młodych Organistów i Wokalistów im. Jerzego Popiełuszki. Począwszy od 1996 roku Konkurs na fugę — organizowany dotąd wewnętrznie, z myślą o studentach bydgoskiej Akademii — zyskał status imprezy międzyuczelnianej. Wydział Wychowania Muzycznego wyszedł z cennym pomysłem o charakterze edukacyjnym, mającym na celu rozbudzenie zamiłowania do muzyki wśród najmłodszych bydgoszczan. Organizowane od marca 1994 roku niedzielne Poranki Muzyczne, przygotowywane przez studentów pod merytoryczną opieką wykładowców, spotkały się z dużym zainteresowaniem publiczności i szybko zyskały grono wiernych słuchaczy, przyciągając co miesiąc tłumy dzieci wraz rodzicami. Warto nadmienić, że te spotkania z najmłodszymi melomanami okazały się również znakomitym „poligonem doświadczalnym” dla prowadzących — przyszłych nauczycieli muzyki, stanowiąc wartościowe uzupełnienie ich edukacji o aspekt praktyczny.

W styczniu 1994 roku w Filharmonii Pomorskiej miał miejsce nietypowy występ orkiestry studenckiej. Zapoczątkował on kontynuowaną do dziś tradycję Koncertów Karnawałowych, podczas których prezentowany jest lżejszy, konweniujący z atmosferą karnawału repertuar symfoniczny i operetkowy, trafiający w gusta jak najszerszej rzeszy melomanów. Wydział Wokalno-Aktorski rozpoczął wówczas organizowanie warsztatów operowych, podczas których przygotowywano fragmenty wybranego spektaklu operowego. W 1994 roku studenci zaprezentowali operę Dydona i Eneasz Henry’ego Purcella, w 1997 roku Łysą śpiewaczkę Eugéne Jonesco i Wesele Figara W. A. Mozarta, w 1999 roku Zemstę nietoperza J. Straussa. Organizowane przez Wydział Kompozycji i Teorii Muzyki konferencje naukowe, od 1994 roku ujęte były w cykl Język – System – Styl – Forma . Dzięki temu, uczestniczącym w nich teoretykom muzyki i muzykologom pozostawiono większą swobodę w doborze tematów referatów, które mogły być dostosowane do indywidualnych zainteresowań i przedmiotu aktualnie prowadzonych badań. Ponadto, okazjonalnie organizowano również sympozja monograficzne, poświęcone m.in. twórczości Karola Szymanowskiego (1992) i Beli Bartóka (1996). Pracownia Kultury Muzycznej i Kujaw, począwszy od 2000 roku, organizowanym sesjom naukowym nadawała określony profil tematyczny (Śpiewactwo muzyczne…, Twórcy i animatorzy muzyki…, Muzyka i media…, Nauczanie muzyki… ), co pozwoliło z większą systematycznością badać historię życia muzycznego miasta i regionu.

Bydgoska Akademia Muzyczna rozszerzyła też sieć międzynarodowych kontaktów i nawiązała ściślejszą kooperację (wymiana studentów i wykładowców, projekty koncertowe, naukowo-badawcze itp.) z trzema kolejnymi ośrodkami: we Francji i we Włoszech. W czerwcu 1997 roku podpisano umowę o współpracy z Conservatoire National de Région de Strasbourg, w kwietniu 1999 roku z Istituto Musicale „Achille Peri” w Reggio Emilia oraz Fondazione Romualdo del Bianco we Florencji. W następnych latach listę zaprzyjaźnionych uczelni zagranicznych poszerzono o Akademię Sztuk w Bańskiej Bystrzycy (Słowacja), Wydział Filologiczno-Artystyczny Uniwersytetu w Kragujewcu (Serbia), Akademię Muzyki, Tańca i Sztuk Pięknych w Płowdiw (Bułgaria), Uniwersytet Artystyczny oraz Szkołę Muzyczną w Nagoya (Japonia), Conservatorio de Musica „Francesco Venezze” w Rovigo (Włochy), Uniwersytet „Le Mirail” w Tuluzie (Francja), Anton Bruckner Privatuniversität w Linzu (Austria), Narodową Akademię Ukrainy im. Piotra Czajkowskiego w Kijowie, Łotewską Akademię Muzyczną im. Jāzepsa Vītolsa w Rydze. Na początku nowego tysiąclecia, w okresie kadencji rektora Jerzego Kaszuby, a następnie rektor Marii Murawskiej, uczelnia musiała stawić czoło nowym wyzwaniom. Coraz większa konkurencyjność na rynku specjalistycznego kształcenia muzycznego, objawiająca się tworzeniem w innych ośrodkach nowych kierunków (dotychczas nieobecnych w profilu studiów muzycznych ukierunkowanych zasadniczo na edukowanie „muzyków klasycznych”), również na bydgoskiej placówce wymusiła podjęcie działań zmierzających do poszerzenia oferty kształcenia.

Od końca lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku (kiedy to w 1969 roku utworzono Wydział Muzyki Rozrywkowej w PWSM w Katowicach) jedyną w Polsce uczelnią kształcącą jazzmanów i wokalistów estradowych była Akademia Muzyczna im. Karola Szymanowskiego. Ów monopol został przełamany właśnie przez Akademię Muzyczną imienia Feliksa Nowowiejskiego. Bydgoska lokalizacja wydawała się bardzo dobrym rozwiązaniem ze względu na wcześniejsze tradycje wykonywania tego rodzaju muzyki. Miał tu swoją siedzibę północny oddział Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, corocznie odbywał się festiwal „Pomorska Jesień Jazzowa”, prężnie działały studenckie kluby organizujące jazzowe koncerty. W 2003 roku z inicjatywy ówczesnego prorektora ds. artystycznych Janusza Staneckiego oraz Alicji Weber — dziekana Wydziału Dyrygentury Chóralnej i Edukacji Muzycznej, senat uczelni podjął uchwałę o powołaniu nowej specjalności: Prowadzenie zespołów jazzowych i muzyki rozrywkowej. W jej ramach powstał Zakład Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, działający pod kierownictwem Andrzeja Zubka. Doprowadzenia przedmiotów o profilu jazzowym zatrudniono cenionych w kraju muzyków jazzowych, w większości absolwentów Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w Katowicach oraz wydziałów instrumentalnych innych uczelni. W 2008 roku utworzono Międzywydziałowe Studium Jazzu i Muzyki Rozrywkowej, w 2010 roku powstał kierunek Jazz i muzyka estradowa, w 2012 roku powołano do życia Katedrę Jazzu, a od października 2013 roku uruchomiono na tym kierunku studia II stopnia.

Na Wydziale Dyrygentury, Jazzu i Edukacji Muzycznej stworzono także warunki dla profesjonalnej edukacji przyszłych kantorów, zakładając w 2003 roku Pracownię Muzyki Kościelnej, której kierownictwo powierzono ks. Andrzejowi Filaberowi. W 2009 roku wydział ten uzupełnił profil kształcenia o dyrygenturę symfoniczną, oferując kandydatom na studia naukę pod kierunkiem wybitnych dyrygentów-praktyków (m.in. Wojciecha Michniewskiego). Młodzi adepci dyrygentury zyskali też okazję do doskonalenia swoich umiejętności artystycznych uczestnicząc w pracach Akademickiej Orkiestry Symfonicznej, orkiestry Filharmonii Pomorskiej oraz zespołów kameralnych i symfonicznych z innych ośrodków muzycznych. W 2012 roku kierunek ten został rozszerzony do pełnych dwustopniowych studiów magisterskich, a w roku następnym utworzona została Katedra Dyrygentury. Dziesięć lat wcześniej, studenci kompozycji uzyskali możliwość realizowania swoich pomysłów twórczych w dziedzinie muzyki elektroakustycznej dzięki utworzeniu w 2002 roku z inicjatywy Anny Nowak Pracowni Dźwięku i wyposażeniu jej w najnowsze programy do elektronicznego generowania dźwięku oraz cyfrowej edycji nut.

Wydział Instrumentalny otworzył z kolei swoje podwoje dla muzyków zainteresowanych tzw. „wykonawstwem historycznie poinformowanym” (ang. Historically Informed Performance). Zalążkiem nowej jednostki organizacyjnej była klasa klawesynu, otwarta w 1998 roku i prowadzona przez Urszulę Bartkiewicz, która od samego początku postawiła sobie za cel rozwój badań i działań artystycznych w zakresie muzyki dawnej. Od 1999 roku na seminaria i sympozja zapraszani są polscy i zagraniczni specjaliści historycznych praktyk wykonawczych (wokalnych, instrumentalnych i choreograficznych) oraz muzykolodzy wspierający swymi badaniami artystyczne poszukiwania praktyków. Kilkoro koncertujących muzyków podjęło stałą współpracę z akademią, dzięki czemu możliwe było otwarcie regularnych studiów w zakresie wykonawstwa muzyki na instrumentach historycznych. W 2006 roku utworzono Zakład Klawesynu, Organów i Muzyki Dawnej, przekształcony w 2012 roku w Katedrę. W 2008 roku Wydział Instrumentalny, z inicjatywy rektor Marii Murawskiej, uruchomił także czteroletnie studia doktoranckie przeznaczone dla absolwentów studiów drugiego stopnia kierunku Instrumentalistyka, kończące się przeprowadzeniem przewodu doktorskiego i uzyskaniem stopnia doktora sztuk w dyscyplinie Instrumentalistyka.

W ramach strategicznego dla uczelni dążenia do poszerzania oferty kształcenia, w 2006 roku, dzięki staraniom rektor Marii Murawskiej i dziekan Violetty Przech, na Wydziale Kompozycji i Teorii Muzyki utworzono kolejny nowy kierunek Reżyserię dźwięku. Przy współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz przy zaangażowaniu środków unijnych i ministerialnych wyposażono w profesjonalny sprzęt do nagrywania i obróbki dźwięku: studio Sali Koncertowej im. Romana Sucheckiego (ul. Staszica 3), studio Sali Koncertowej (ul. Gdańska 20) oraz studio montażowe, studio postprodukcji filmowej i laboratorium dźwięku (ul. Słowackiego 7). Zatrudniono doświadczonych specjalistów w dziedzinie reżyserii dźwięku, m.in. Andrzeja Lupę, Witolda Osińskiego i Mariana Szukalskiego. Powyższe działania sprawiły, że już od pierwszego naboru kierunek ten cieszy się nadzwyczajnym zainteresowaniem wśród młodzieży.

Ceniona wysoko w środowisku muzycznym Katedra Fortepianu, której kadrę od początku istnienia tworzyli wybitni pianiści koncertujący na całym świecie, wykształciła w swojej trzydziestoletniej działalności wielu laureatów konkursów pianistycznych. Od 2005 roku, w związku ze spektakularnym sukcesem studenta Rafała Blechacza z klasy fortepianu Katarzyny Popowej-Zydroń, który na XV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie zdobył I Nagrodę, gwałtownie wzrosło zainteresowanie bydgoską szkołą pianistyczną. Do Akademii zaczęli tłumnie przybywać młodzi pianiści w poszukiwaniu tej „najlepszej recepty” na interpretację muzyki Chopina, a dla muzyków z Dalekiego Wschodu Bydgoszcz stała się ważnym ośrodkiem kształcenia muzycznego. Obecnie studiuje w uczelni kilkudziesięciu studentów z zagranicy, w tym większość z Chin.

W związku z gwałtownym przyrostem liczby studentów zaistniała pilna potrzeba poszerzenia bazy materialnej Uczelni. Starania podjęte przez rektora Jerzego Kaszubę i jego następczynię rektor Marię Murawską zostały zwieńczone pozyskaniem nowych budynków dydaktycznych. Do obiektu przy ul. Warmińskiego 13 przeniesiono kierunek Jazz i muzyka estradowa, a w nowocześnie zaaranżowanym gmachu przy ul. Gdańskiej 20 (projekt współfinansowany z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Osi priorytetowej — 3. Rozwój infrastruktury społecznej), przejętym od Opery Nova, oprócz sal wykładowych i sali baletowej, usytuowano profesjonalnie wyposażone studio reżyserii dźwięku oraz salę koncertową z orkiestronem, oddaną do użytku w październiku 2013 roku.

Najzdolniejszym spośród studentów roku dyplomowego stworzono także możliwość zaprezentowania swoich umiejętności podczas koncertów dyplomantów z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Pomorskiej, co było powrotem do ubiegłowiecznej tradycji koncertów filharmonicznych. Od 2006 roku koncerty te stają się wydarzeniami artystycznymi szeroko komentowanymi w środowisku muzycznym Bydgoszczy.

Rezonans artystyczny, przekraczający granice społeczności akademickiej, wywołuje także powołane w 2008 roku Operowe Forum Młodych — studencki festiwal operowy, będący imprezą towarzyszącą Bydgoskiemu Festiwalowi Operowemu, którego idea zrodzona przed laty w gronie pedagogów Wydziału Wokalno-Aktorskiego została wcielona w życie za sprawą ówczesnego dziekana wydziału Marka Moździerza. Spektakle przygotowywane przez studentów polskich i zagranicznych akademii muzycznych stanowią okazję do pełniejszego rozwoju i zdobywania przez nich scenicznych doświadczeń już na początku zawodowej drogi artystycznej. Podobną funkcję edukacyjną spełniają ponadto koncerty kompozytorskie oraz inne formy prezentacji osiągnięć muzycznych, będące jednocześnie okazją do obserwowania rozkwitu talentów twórczych i artystycznych studentów kształcących swoje umiejętności na siedmiu kierunkach prowadzonych aktualnie przez Akademię Muzyczną.

Rok 2004, w którym Polska została krajem członkowskim Unii Europejskiej, stał się momentem sprzyjającym intensyfikacji międzynarodowej współpracy uczelni z konserwatoriami, akademiami i uniwersytetami muzycznymi z różnych regionów Europy. Rozszerzająca się od tego czasu wymiana edukacyjna pedagogów i studentów w ramach programu Erasmus oraz podejmowane wspólne projekty artystyczne i naukowe sprawiły, że Akademia Muzyczna coraz wyraźniej zaznacza swoją obecność na mapie europejskich ośrodków akademickich. Jako organizator międzynarodowych sympozjów Dzieło muzyczne – jego aspekty ontologiczne i poznawcze, odbywających się od 2004 roku z inicjatywy i pod naukowym kierownictwem Anny Nowak, uczelnia staje się miejscem wymiany myśli naukowej oraz prezentacji artystycznych twórców i wykonawców muzyki z wielu europejskich ośrodków akademickich (m.in. Francji, Niemiec, Austrii, Czech, Słowacji, Ukrainy, Łotwy, Rosji). Nurt naukowy na równi z działaniami artystycznymi współokreśla też charakter pozadydaktycznej aktywności pedagogów. Wyrazem refleksji naukowej są nie tylko zadania badawcze realizowane przez poszczególne katedry, równie znaczący jest udział w projektach naukowo-artystycznych innych jednostek akademickich w kraju i za granicą oraz edycje prac zbiorowych i monografii ukazujące się w Wydawnictwie Uczelnianym. Utrwalona w nich wiedza i doświadczenie artystyczne służą zarówno dydaktyce jak i nowym projektom artystycznym. Te zaś każdego roku przyciągają do sal koncertowych uczelni słuchaczy nie tylko ze środowiska akademickiego. Rezonans środowiskowy wywołują zwłaszcza wielkie wydarzenia, takie jak organizowany w cyklu trzyletnim Festiwal Laureatów Konkursów Muzycznych czy „Kalejdoskop Chopinowski” – wielki, plenerowy, 12-godzinny cykl koncertów w maju 2010 roku, upamiętniający dwusetną rocznicę urodzin Chopina. Akademia Muzyczna imienia Feliksa Nowowiejskiego jako organizator blisko 100 koncertów rocznie stała się bowiem ważnym kulturotwórczym ośrodkiem muzycznym w mieście i regionie kujawsko-pomorskim.

Wybory przeprowadzone w 2012 roku ponownie powierzyły Jerzemu Kaszubie funkcję rektora uczelni. W nadchodzących latach jednym z głównych zadań Magnificencji pozostanie kwestia skonsolidowania coraz bardziej rozproszonych po mieście obiektów tej uczelni poprzez wybudowanie nowej placówki, mieszczącej pomieszczenia dla wszystkich służb, w tym sale dydaktyczne, salę koncertową itp., z metrażową nadwyżką zapewniającą niezmąconą obiektywnymi przeciwnościami pracę dydaktyczną i działalność artystyczną na co najmniej kolejnych czterdzieści lat. Napis na frontonie głównego budynku głosi: Musica spiritus movens . Niech więc muzyka oprócz ducha poruszy także serca włodarzy i darczyńców. Niech sprawi, że Akademia Muzyczna im. Feliksa Nowowiejskiego będzie coraz dynamiczniej służyła lokalnej społeczności oraz zyskiwała coraz większe uznanie w kraju i za granicą jako instytucja kształcąca twórców i animatorów współczesnej kultury muzycznej.